مى‌رسد و اگر بداند بحلق مى‌رسد جايز نيست، بو كردن گياههاى معطّر، نشستن زن در آب، استعمال شياف، تر كردن لباس كه در بدن است، كشيدن دندان و هر كارى كه بواسطه آن از دهان خون بيايد، مسواك كردن به وسيله چوب تر، و نيز مكروه است انسان بدون قصد بيرون آمدن منى، زن خود را ببوسد يا كارى كند كه شهوت خود را به حركت آورد، و مطمئن باشد كه با اين قبيل كارها از او منى بيرون نمى‌آيد و اگر اطمينان نداشته باشد كه منى بيرون نمى‌آيد در صورتى كه منى بيرون آيد روزه او باطل مى‌شود.

جاهايى كه قضا و كفّاره واجب است‌

مسأله 1069: اگر در روزه رمضان عمداً قى كند فقط قضاى آن روز را بايد بگيرد و چنانچه در شب جنب شود و بتفصيلى كه در مسأله (1679) گفته شد؛ سه مرتبه بيدار شود و بخوابد و تا اذان صبح بيدار نشود، يا عمداً اماله كند، يا سر زير آب ببرد، يا دروغى را بخدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم نسبت بدهد، بنابر احتياط واجب كفّاره هم بايد بدهد، ولى اگر غير از اينها كار ديگرى كه روزه را باطل مى‌كند عمداً انجام دهد، در صورتى كه مى‌دانسته آن كار روزه را باطل مى‌كند قضا و كفّاره بر او واجب است.

مسأله 1070: اگر بواسطه ندانستن مسأله كارى انجام دهد كه روزه را باطل مى‌كند چنانچه جاهل مقصر بوده بنابر احتياط كفّاره بر او واجب مى‌شود و اگر جاهل قاصر بوده يعنى در ندانستن خود معذور بوده است مانند اين كه يقين داشته كه فلان چيز روزه را باطل نمى‌كند كفّاره بر او واجب نيست.

كفّاره روزه‌

مسأله 1071: كسى كه كفّاره روزه رمضان بر او واجب است، بايد يك بنده آزاد كند، يا بدستورى كه در مسأله بعد گفته مى‌شود دو ماه روزه بگيرد يا شصت فقير را سير كند يا به هر كدام يك مد كه تقريباً ده سير است، طعام يعنى گندم يا جو و مانند اينها بدهد، و چنانچه برايش ممكن نباشد مخيّر است بين اينكه هيجده روز روزه بگيرد، و يا اينكه هر چند مد كه مى‌تواند بفقرا اطعام بدهد، و اگر نتواند بدهد، بايد استغفار كند اگر چه مثلًا يك‌