2- آن نماز جماعت باطل نباشد. 3- نماز او و نماز جماعت در يك مكان باشد پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و بخواهد در بام مسجد نماز بخواند مستحب است اذان و اقامه بگويد. 4- نماز او و نماز جماعت هر دو اداء باشد. 5- وقت نماز او و نماز جماعت مشترك باشد مثلًا هر دو نماز ظهر يا هر دو نماز عصر بخوانند يا نمازى كه به جماعت خوانده مى‌شود نماز ظهر باشد و او نماز عصر بخواند يا او نماز ظهر بخواند و نماز جماعت نماز عصر باشد.

مسأله 301: اگر در شرط دوّم از شرطهائى كه در مسأله پيش گفته شد شك كند يعنى شك كند كه نماز جماعت صحيح بوده يا نه، اذان و اقامه از او ساقط است ولى اگر در چهار شرط ديگر شك كند بهتر است به قصد رجاء اذان و اقامه را بگويد.

مسأله 302: كسى كه اذان و اقامه ديگرى را مى‌شنود مستحب است هر قسمتى را كه مى‌شنود بگويد ولى از «حَىَّ على الصّلاة» تا «حَىَّ عَلَى خَيرِ العَمل» را به اميد ثواب بگويد.

مسأله 303: كسى كه اذان و اقامه ديگرى را شنيده چه با او گفته باشد يا نه، در صورتى كه بين آن اذان و اقامه و نمازى كه مى‌خواهد بخواند زياد فاصله نشده باشد مى‌تواند براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.

مسأله 304: اگر مرد اذان زن را با قصد لذّت بشنود اذان از او ساقط نمى‌شود بلكه اگر قصد لذّت هم نداشته باشد بنابر احتياط واجب اذان از او ساقط نمى‌شود، ولى اگر زن اذان مرد را بشنود اذان از او ساقط مى‌شود.

مسأله 305: اذان و اقامه نماز جماعت را بايد مرد بگويد.

مسأله 306: اقامه بايد بعد از اذان گفته شود و اگر قبل از اذان بگويند صحيح نيست.

مسأله 307: اگر كلمات اذان و اقامه را بدون ترتيب بگويد، مثلًا «حَىَّ على الفلاح» را پيش از «حَىَّ عَلى الصَّلاة» بگويد بايد برگردد و از جائى كه ترتيب بهم خورده دوباره بگويد.

مسأله 308: بايد بين اذان و اقامه فاصله ندهد و اگر بين آنها به قدرى فاصله دهد كه اذانى را كه گفته اذان اين اقامه حساب نشود مستحب است دوباره اذان و اقامه را بگويد و