كمال و گنجورانِ علم خدا را، كه زبانِ گوياى «تنزيل» اند، با ديگران به قياس آوَرَد؟ آرى، حقيقت اين است كه، اين قياس‌ها همه، «مع الفارق» است. نبايد و نشايد، حتّا هيچ بزرگى را- چه رسد آن‌ها كه تخم گناه را كِشتند و آب فريب به پاى آن ريختند- با آل محمّد صلى الله عليه و آله قياس كرد. «چراغ مرده كجا، شمعِ آفتاب كجا»؟

لايُقَاسُ بآلِ محمّدٍ صلى الله عليه و آله مِن هذِهِ الامَّةِ أحَدٌ، وَلايُسَوَّى بِهِم مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُم عَلَيهِ ابَداً: هُمْ اساسُ الدِّينِ، وَعِمَادُ اليَقينِ. الَيهِمْ يَفِي‌ءُ الغَالِي، وَبِهِم يَلحَقُ التَّالِي، وَلَهُم خَصَائِصُ حَقِّ الوِلايَةِ، وَفِيْهِمُ الوَصيَّةُ وَالوِراثَةُ. [1]

از اين امّت كسى نيست كه با آل محمّد- كه درود خدا بر او و بر خاندانش باد- شانه به شانه بسايد و آن ديگران كه همواره ريزه‌خوار نعمت ايشان‌اند، هرگز نمى‌توانند با آنان پهلو بزنند، كه اين خاندان پايه و زيرساخت دين‌اند و تكيه‌گاه يقين. تندروان به سوى ايشان باز آيند و واپس ماندگانِ كُنْد رفتار، ناگزيرند كه خود را بديشان برسانند؛ چرا كه ويژگى‌هاى حقِّ ولايت از آنِ آل محمّد است و وصايت و وراثت، تنها در اين خانواده، فراهم آمده است.

و امّا كتاب حاضر:

1- «پاسداران وحى» نوشتارى در حوزه «امامت» نگاشته زنده‌يادان:

حضرت آيةاللَّه العظمى فاضل لنكرانى و حضرت آيةاللَّه اشراقى است كه پس از بازنويسى و تكميل: پانوشت، سرآغاز، تنظيم مطالب و جابجايى پاره‌اى از آنها، به همان نام منتشر شده است.

2- در اين بازنويسى و تكميل، اساس كار بر اين بوده است كه با حفظ همه‌

[1]. همان، خطبه 2.