گسترده و چشمه جوشان و بِركه و بوستان است. هيهات، هيهات! كه خردها از توصيف مقامى از مقامات او و فضيلتى از فضايل او گُمند و خاطرها سرگردان و مغزها حيران و سخنوران بربسته زبان و شاعران قاصر از بيان و اديبان ناتوان و بليغان بى‌زبان و دانشوران درمانده‌اند ... به منزله اخترى است كه از دسترسِ دست يازان و توصيفِ واصفان، به دور است. «وَهُوَ بِحَيْثُ النَّجْمِ عَنْ أيْدِى المُتَنَاوِلينَ وَوَصْفِ الوَاصِفِينَ». [1]

5- سعادت و بالندگى امّت و گمراه نشدن مسلمانان در گروِ تمسّك به اين هر دو، و پيروى از هر دو، با هم است؛ يعنى هر يك بدون ديگرى، كارآيى خود را از دست مى‌دهد. براى همين فرمود: «چنانچه به آن دو بگرويد، هرگز گمراه نمى‌شويد و اين دو، هرگز و هرگز، تا دامنه قيامت از يكديگر جدا نخواهند شد:

لايُفَارِقوُنَ القُرآنَ، وَلايُفَارِقُهُم القُرآنُ، حَتّى‌ يَرِدُوا عَلَيَّ حَوْضي». [2]

آنان (ائمّه اهل بيت)، از قرآن جدا نمى‌شوند و قرآن هم از آنان جدا نمى‌شود، تا در لبِ حوض نزد من آيند.

حافظِ محقّق، ابن حَجَر مكّى- از بزرگان و عالمان و محدّثان اهل سنّت- درباره اين حديث به نقل معتبر «عبقات» چنين مى‌گويد:

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله قرآن و اهل بيت خود را «ثَقَلَيْن» (دو ثَقَل) ناميد؛ زيرا «ثَقَل» به هر چيز نفيس پراهميتى گفته مى‌شود كه‌

[1]. تحف العقول، صص 439 و 440.

[2]. الغدير، ج 1، ص 166.