الرَّسُولُ بَلّغْ مَآ أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبّكَ». [1] و از همين روست، كه امام صادق عليه السلام فرمود:

ثلاثَةٌ «لايُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلايَنْظُرُ الَيهِم يَومَ القِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُم عَذابٌ الِيمٌ» [2] مَنْ أنْبَتَ شَجَرَةً لَم‌يُنْبِتْهُ اللَّهُ؛ يَعنِى مَنْ نَصَبَ امَاماً لَم‌يَنْصِبهُ اللَّهُ، أو جَحَدَ مَنْ نَصَبَهُ اللَّهُ. وَمَن زَعَمَ أنَّ لِهَذينِ سَهْماً فِى الإسلامِ. وَقَد قَال اللَّهُ: «وَ رَبُّكَ يَخْلُقُ مَا يَشَآءُ وَ يَخْتَارُ مَا كَانَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ» [3]، [4].

سه كَسند كه «در قيامت خدا با آنها سخن نگويد و به ايشان [با نگاهِ لطف و مهر] ننگرد و از پليدى پاكشان نسازد و آنان را عذاب دردناك خواهد بود». هر كه درختى را بروياند كه خدايش نرويانده؛ يعنى كسى كه امامى را كه خدا نگماشته برگمارد يا امامى را كه خدا گماشته است انكار كند، وكسى كه بپندارد اين دو كس (...) را در اسلام سهمى باشد، با اين كه خداوند فرموده است: «و پروردگارت هرچه خواهد بيافريند و برگزيند؛ اختيارى براى آنان نيست».

3- رسول خدا در طول دعوت، به اجمال از ضرورت تعيين جانشين براى امّت خود سخن مى‌گفته است و كسانى مانند «بَيْحره» نيز، آگاه بوده‌اند كه پمسلمانان پس از پيامبر صلى الله عليه و آله بايد الزاماً پيشوايى داشته باشند. گمانِ بَيْحره اين بود، كه پيامبر صلى الله عليه و آله مجاز است كه پيشوايى امّت را به هر كس كه خود اراده كند

[1]. مائده، آيه 67.

[2]. مأخوذ از آيه 174 سوره بقره كه فرمود: «وَلَا يُكَلّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيمَةِ وَلَا يُزَكّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ».

[3]. قصص، آيه 68.

[4]. تحف العقول، ص 329.