مشام جان انسان‌ها، به ويژه آزادگان عالم، را معطر كرده است. باران رحمتى است كه سرزمين‌هاى اسلامى را صفا داده و دل‌هاى مؤمنان را سرشار از عشق و ايمان كرده است. و بديهى است كه فردا و فرداها تا ابديّت نيز، چنين خواهد بود.

حسين عليه السلام با آفريدن عاشورا، مدرسه عظيم انسانى و الهى را به روى پيروان محمّد گشود. مدرسه‌اى كه قرن‌هاست مسلمانان را درسِ دين و دين دارى آموخته است؛ درس عزّت و صلابت و ظلم ستيزى.

آرى، آموخت كه حقّاً، در شرايط بسيار سخت و سنگين، بسا گروهى اندك بر گروهى بسيار، به اذن خداوند، پيروز است؛ «كَم مّن فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةَ م‌ بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصبِرِينَ»، [1] و مى‌تواند در برابر هرگونه بى‌عدالتى بشورد و دست ظلم را از سرِ مردم كوتاه كند. و اين درس عبرت را آموخت كه در يك نظامى كه روزى پيامبر صلى الله عليه و آله بر پايه آموزه‌هاى وحى مردمش را به بندگى خدا رهبرى مى‌كرد، چگونه جريان نفاق و دورويى، به دستيارى دنياطلبان بى‌مروّت، معاويه و سپس يزيد را، به نام خليفه او در مسند رهبرى امت اسلام مى‌نشاند. و به آن‌ها مى‌قبولاند كه اطاعت اين خليفگانِ فاسد، اطاعت خداوند است.

شهادت حسين عليه السلام، كه مظهر عزّت و غيرت الهى بود، كفّه ترازو را تا ابد، به سود ايمان و توحيد سنگين كرد و پرده‌هاى ابهام را از جبهه حقّ، كه با جبهه باطل در هم آميخته بود، براى هميشه كنار زد. و اسلام بعثت و امامت را از اسلام سلطنت و خلافت جدا ساخت. و اين‌ها و صدها نظير اين درس‌ها را، كه اشاره شد، آموخت. و امروز نيز، آن چه به نام اسلام شناخته مى‌شود از بركت عاشوراى حسين است.

از اين رو، حسين عليه السلام سرشارترين سرمايه معنوى است كه بر همه انسان‌هاىِ‌

[1]. بقره، آيه 249.