ناگهانى خود به حاجيان اعلام كرد كه پيش از اتمامِ حجّ، ناگزير از بيرون شدن است، چرا كه در سرزمين مكّه و حرم، با اين كه نبايد خونى در آنجا ريخته شود، امام عليه السلام از دست مأموران حكومت اموى در امان نبود، [1] و مى‌خواست با اين اقدامِ به ظاهر نابهنگامِ خود، پرده از چهره كريه حكومت اموى بردارد. اگر چه روشن نيست كه امام عليه السلام از همان آغاز براى حجّ، مُحرم شده باشد؛ بلكه از بررسى روايات و همين طور، از تاريخ طبرى، برمى‌آيد كه او از پيش براى انجام مناسك عمره مُحرم شده بود. و در حقيقت از همان آغاز قصدِ آن داشت، كه مناسك عمره را به جاى آورد و از مكّه به سوى عراق بيرون برود.

فرضى ديگر

اگر بپذيريم كه امام عليه السلام بخش پايانى خطابه‌اش: «مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ» را در كربلا و در لحظه‌هاى محاصره دشمن ايراد كرده است؛ يعنى ادّعاى نويسنده‌

[1]. در اسلام حرم خداى حرمتى دارد. آن‌جا در حقيقت بستى است براى هر موجودى زنده و دژى است براى حفظ حيات در زمين. بايد حيات زندگان در آن‌جا محفوظ بماند. كسى حق ندارد در حرم، موجود زنده‌اى را نابود كند صيد حرم، حرام است. كندن درختان حرم جايز نيست. نبايد خونى ريخته شود، انسانى كشته گردد. نبايد آزادى كسى در آن جا سلب شود. و كسى حق ندارد همراه خود سلاح بردارد. و امّا مزدوران يزيد دستور يافتند تحت رهبرى والى مكّه، در ايّام حجّ، پسر پيامبر را در حالى كه جامه احرام بر تن دارد و سلاحى در دستش نيست، دستگير ساخته و يا ترور كنند. حكومت خام و بى تدبير يزيد ديگر نتوانست زنده بودن حسين عليه السلام را در حرم خداى تحمل كند و تصميم به هتك خانه خداى و بى حرمتى گرفت و به گمان خود خواست كار را يك‌سره و خود را از سوى حسين عليه السلام آسوده خاطر گرداند. امام حسين عليه السلام مى‌توانست در مكه بماند و از خود دفاع كند و پيروز شود؛ چون قدرت امام حسين عليه السلام در خانه خدا از قدرت يزيد بيش‌تر بود، ولى از دفاع كناره جست. چرا كه دفاع امنيت خانه خدا را برهم مى‌زد. آن‌جا خانه امن و آرامش بود. آن‌جا خانه صلح بود. آن‌جا خانه حفظ حيات زندگان بود. نابودكردن حيات موجودى زنده، حرمت خانه خدا را مى‌برد. و حسين عليه السلام برترين كسى بود كه حرمت آن جا را نگاه مى‌داشت.