مشكل اساسى نويسنده:

و امّا مشكل اساسى نويسنده كتاب شهيد جاويد اين است كه، به گمان ايشان قيام امام حسين عليه السلام در آن شرايط اجتماعى و سياسى، در صورتى پسندِ عقلاست كه امام عليه السلام از سرنوشت نهايى خود، كه شهادت است، آگاه نباشد، براى همين، نتيجه مى‌گيرد: «امامى كه مى‌داند توفيق برانداختن حكومت يزيد را نخواهد يافت چگونه خود را براى قيامى كه نتيجه آن كشته شدن است آماده مى‌كند؟»

بر اين اساس نويسنده محترم با توجه به مبنايى كه در اين كتاب برگزيده و هدف امام عليه السلام را تشكيل حكومت دانسته است، ناگزيرِ از آن است كه آگاهى امام عليه السلام از شهادت را، انكار كند. و امّا ما بر اين باوريم كه امام عليه السلام با اين كه مى‌دانست، به طور حتم، به شهادت مى‌رسد، هدف خود را برانداختن حكومت يزيد و اجابت تقاضاى مسلمانان و تمام كردن حجّت بر آنان قرار داد. «فَلِلّهِ الحُجَّةُ البَالَغَةُ». و اين رسالتى بود كه خداوند و پيامبر صلى الله عليه و آله و وجدان انسانى او، به عهده‌اش نهاده بودند.

نكته اين كه، اعترافِ نويسنده به آگاهى امام عليه السلام از شهادت، همانا چشم پوشى از نظريه‌اى است كه در اين كتاب آهنگِ اثبات آن را دارد.

امام عليه السلام نمى‌داند كارش به كجا مى‌انجامد

نويسنده كتاب شهيد جاويد مى‌گويد:

يكى از مسائل دردناك اين است كه معلوم نيست اين راه يا به تعبيرِ صحيح‌تر، اين بيراهه به كجا مى‌رود؟ كاروانى حامل زنان و كودكان زير نظر نيروهاى مسلّح دشمن با آينده‌اى تاريك و نامعلوم،