«تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى‌ بَعْضٍ مّنْهُم مَّن كَلَّمَ اللَّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجتٍ وَءَاتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيّنتِ وَأَيَّدْنهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ». [1]

آن پيامبران، برخى‌شان را بر برخى برترى داديم؛ از ايشان كس بود كه خدا با وى سخن گفت، و برخى‌شان را پايه‌ها بالا برد؛ و عيسى پسر مريم را حجّت‌ها و نشانه‌هاى روشن داديم و او را به روح القدس- جبرئيل- نيرومند گردانيديم.

علم امام عليه السلام‌

آگاهى امامانِ معصوم و جانشينان پيامبر، از غيب، اگرچه بى‌واسطه و از طريق وحى نيست، امّا بر اساسِ آن چه در منابع روايى ما آمده است، آن‌ها به هدايت پيامبر و در پرتو تعاليم او، به قلمروِ غيب راه مى‌يابند. و از آنجا كه امامت در راستاىِ اهداف رسالت، و امام بر اساس نصب الهى، مسئوليت تبيين و تشريح آموزه‌هاى وحى و حفظ و نگهدارى آن‌ها را بر عهده دارد از برخوردارى چنين موهبتى ناگزير است، تا بتواند حقايق وحى را درست تبيين كند و به گونه‌اى صحيح هدف‌هاى رسالت را جامه عمل پوشد. به تعبير ديگر، مناصبى كه امام عليه السلام پس از پيامبر صلى الله عليه و آله، دارد، لازمه‌اش دانش فراوان و آگاهى از غيب است.

تبيين و تفسير وحى، كه حقايقِ تُو در تُوىِ آن، فراتر از دانش و خردِ بشرى است و همين طور، دخالت در سرنوشت انسان‌ها و هدايت آنان به راهى كه نهايت آن قرب پروردگار است، جز با دانش فرابشرى و آگاهى از غيب، امكان‌پذير نيست.

[1]. بقره، آيه 253.