شديدى بين فقها ديده مى‌شود. گروهى مانند شيخ مفيد رحمه الله در مقنعه، [1] شيخ طوسى رحمه الله در نهاية [2] و مرحوم ابن زهره در غنيه‌ [3] گفته‌اند: بايد به اندازه‌اى صبر كرد كه جاى تازيانه‌ها خوب شده و ناراحتى آن برطرف گردد؛ پس از آن، او را سنگسار مى‌كنند. دليل اين مطلب آن است كه اگر بلافاصله پس از تازيانه زدن، شخص سنگسار شود، هدف شارع از حكم به تازيانه تأمين نمى‌شود؛ زيرا، مقصود از اجراى تازيانه فقط ضرب نيست، بلكه ناراحتى و رنج‌هايى مثل تورّم محل ضرب و غير آن كه به دنبال تازيانه وجود دارد نيز مورد قصد است؛ و با سنگسار شدن، فرد از بين رفته و ديگر متحمّل آن ناراحتى‌ها نمى‌شود.

ابن ادريس رحمه الله در سرائر [4] فتوا به استحباب تأخير داده است. علّت آن را نيز روايتى مى‌داند كه به نحو ارسال به اصحاب نسبت مى‌دهد: «روي أصحابنا أنّه لا يرجم حتّى يبرأ جلده، فإذا برأ رجم»؛ يعنى: اصحاب روايت كرده‌اند: شخص سنگسار نمى‌شود تا پوست بدنش خوب شود، آن‌گاه او را رجم مى‌كنند.

در علّت فتواى به استحباب مى‌گويد: غرض شارع از سنگسار هلاكت و نابودى شخص است؛ پس، لزومى در تأخير رجم نيست؛ ولى با وجود چنين روايتى كه اصحاب نقل كرده‌اند، براى اين‌كه به طور كامل با روايت مخالفت نكرده باشيم، با ظهور آن مخالفت كرده، و فتوا به استحباب مى‌دهيم.

صاحب جواهر رحمه الله و گروهى از متأخّران نيز به استحباب متمايل شده‌اند. [5] در برابر اين فتوا، قول ديگرى مبنى بر عدم جواز تأخير رجم وجود دارد؛ و بيان مى‌كند عبارت: «ومنه يتّجه عدم القول بالجواز» اشتباه چاپ شده و صحيح آن: «ومنه يتّجه القول بعدم الجواز» است. مرحوم محقّق اردبيلى رحمه الله در كتاب‌ مجمع الفائدة والبرهان‌ [6] تنها

[1]. المقنعة، ص 775.

[2]. النهاية في مجرد الفقه والفتوى، ص 699.

[3]. غنية النزوع، ص 424.

[4]. السرائر، ج 3، ص 451.

[5]. جواهر الكلام، ج 41، ص 346.

[6]. مجمع الفائدة والبرهان، ج 13، ص 61.