دليل آن نيز اين است‌كه مرد ادّعا دارد به زوجه‌اش وطى كرده است؛ پس، اقرار به زنا نبوده و زنا ثابت نمى‌شود؛ از طرف ديگر نيز زن انكار وطى و زوجيّت مى‌كند؛ پس، به نفع او مهرى اثبات نمى‌گردد.

فرع چهارم: اگر زن ادّعا كند فلان شخص مرا به زنا اكراه كرد، يا حال را بر من مشتبه كرد و من فكر مى‌كردم او شوهرم هست، امّا او مى‌دانست من زوجه‌ى او نيستم و با اين وصف با من زنا كرد، بر هيچ‌كدام حدّ اقامه نمى‌شود.

دليل اين فرع آن است‌كه به مجرّد ادّعاى زن، زناى مرد اثبات نمى‌شود تا حدّ بخورد.

نسبت به زن نيز با ادّعاى شبهه يا اكراه، حدّى واجب نمى‌شود.