علاوه آن‌كه ديوان اروپايى حقوق بشر در قضيه‌

Tyrer

اظهار كرده است:

«براى اين‌كه مجازاتى «تحقيرآميز» باشد، خوارشدن يا تحقير شخص بايد به يك آستانه‌ى معيّنى برسد. به هرحال، آن تحقير بايد متفاوت از تحقير موجود در مجازات عادلانه باشد؛ و يا بايد موجب مرتبه‌اى از تحقير گردد كه به طور مشخّص و واضح، بزرگ‌تر از ذات آن چيزى باشد كه در هر مجازات عادى وجود دارد؛ به گونه‌اى كه شكلِ اجبار يا منعِ از آزادى را به خود بگيرد. طبيعى است كه چنين ارزشيابى‌اى نسبى بوده، و به تمام اوضاع و احوال و شرايط موجود در آن موارد بستگى دارد؛ به خصوص، به ماهيت و جايگاهِ خود مجازات و چگونگى شيوه اجراى آن، وابسته است.» [1] با توجّه به اين نكته، به نظر مى‌رسد، گاه ماهيت خود مجازات تحقيرآميز است؛ و گاه شيوه‌ى اجراى يك مجازات، موجب تحقيرآميزشدن آن مى‌گردد.

هم‌چنين در اين پرونده ذكر شده است:

«در صورتى كه ماهيّت يك مجازات يا تنبيه تحقيرآميز باشد، ويژگى تحقيركنندگى خود را از دست نمى‌دهد؛ زيرا، از ابتدا، عقيده بر آن بوده كه اين گونه باشد؛ و يا اين‌كه در واقع چنين است تا كمك يا بازدارنده‌ى مؤثّرى براى كنترل جرم باشد. بنابراين، اين تلقّى صحيح نيست كه يك مجازات به دليل آن‌كه ممكن است نسبت به مجازات ديگرى قابل ترجيح باشد، يا اثرات منفى كمترى داشته و يا شدّت كمترى داشته باشد، تحقيرآميز محسوب نگردد.» [2] به اين ترتيب، گرچه به طور اجمال، مفاهيم مذكور به شرح بالا در نظام بين‌المللى توصيف شده‌اند، اما نمى‌توان تعاريفى دقيق- جامع و مانع- ارائه نمود كه به طور دقيق و مشخّص اين اصطلاحات را از يكديگر متمايز سازد؛ و به همين دليل، در برخى از رويه‌هاى قضايى، از اين عناوين، تحت عنوان‌هاى كلّى‌ترى نظير:

[1]

. Tyrer V. United Kingdom, European Court, Application No./, Strasbourg, April; quoted at: Karen Reid, A Practitioners Guide To The European Convention On Human Rights, Second Edition, Sweet and Maxwell, London,, p..

[2].Ibid.