اجبارى و هرگونه حمله غيرمحترمانه؛

ج) گروگانگيرى؛

د) مجازات‌هاى دستهجمعى؛

ه-) تهديد به ارتكاب هر كدام از اعمال فوق‌الذكر ...»

6. مادّه‌ى 4 پروتكل دوم الحاقى به كنوانسيون‌هاى ژنو 1949 م درخصوص حمايت از قربانيان مخاصمات مسلّحانه غير بين‌المللى، سال 1977 م:

ماده 4: «ضمانت اجراهاى اساسى‌

1- همه افرادى كه در درگيريها شركت مستقيم نداشته يا شركت آن‌ها در درگيرى خاتمه يافته چه آزادى‌شان محدود شده يا نشده باشد، استحقاق دارند كه شخصيت، عقايد و اعمال مذهبى آن‌ها محترم شمرده شود. آن‌ها بايد درهمه اوضاع و احوال از برخورد انسانى بدون هيچگونه تبعيض ناروا بهرهمند باشند. هم‌چنين ممنوع است كه حكم داده شود هيچ كس نبايد زنده باقى بماند.

2- بدون هيچگونه خدشهاى نسبت به اصول كلى پيش گفته شده، اعمال زير عليه افرادى كه در پاراگراف 1 به آن‌ها تصريح شده، در هر زمان و مكان، ممنوع است و بايد ممنوع باقى بماند: الف) تعرّض به زندگى، سلامت و موجوديّت جسمى و روحى اشخاص، به ويژه قتل عمد و برخورد خشونتآميز، همانند: شكنجه، قطع عضو و يا هر نوع مجازات جسمى؛ ب) مجازات‌هاى دستهجمعى؛ ج) گروگانگيرى؛ د) اعمال تروريستى؛ ه-) هتك حرمت شأن انسانى، به ويژه تحقير كردن، خفيف كردن، زناى به عنف، فحشاى اجبارى و هر نوع تعرّض بيشرمانه؛ و) بردگى و تجارت برده در هر نوع آن؛ ز) غارت؛ ح) تهديد به ارتكاب هر يك از اعمال پيشگفته ...»

اين دسته از اسناد به جهت آن‌كه بر ممنوعيّت شكنجه و ساير رفتارهاى غيرانسانى در حالت جنگ- كه پاره‌اى از حقوق بشر در اين حالت به حال تعليق در مى‌آيند- تأكيد مى‌نمايند، داراى اهميّت ويژه‌اى هستند؛ و به نحوى، قواعد مزبور بيانگر حقوق بين‌الملل عرفى‌اند. چه آن كه، امروزه، كمترين ترديدى درباره «عرفى»