اذيت، و يا بدرفتارى از جمله سوء استفاده جنسى، اتخاذ نمايند.

2. اقدامات حفاظتى ذيل اين مادّه، روش‌هاى مؤثر براى ايجاد واحد نظارت ويژه‌اى به منظور ارائه پشتيبانى‌هاى لازم براى كودكان و كسانى كه از كودك مراقبت مى‌كنند را شامل مى‌شود؛ و نيز دربرگيرنده انواع ديگرى از پيشگيرى است كه براى شناسايى، گزارش‌دهى تحقيقاتى ارجاعى، درمان و پيگيرى موارد كودك‌آزارى و غفلت، انجام مى‌شود».

نتيجه‌اى كه از كليه‌ى مباحث اين قسمت گرفته مى‌شود، اين است كه مستندات نظام بين‌الملل حقوق بشر هم به صورت صريح و آشكار و هم به صورت ضمنى، تمام انواع مجازات بدنى كودكان را ممنوع دانسته‌اند؛ هرچند در برخى موارد، بعضى از نمايندگان دولت‌ها بر اين عقيده بودند كه تنبيه بدنى معقولانه كودكان جايز است. بيان شد كه اين تنبيهات نيز از منظر نظام بين‌الملل حقوق بشر ممنوع است و بايستى جلوى اعمال آن‌ها گرفته شود.

نكته آخر اين مبحث آن كه: چون تنبيه بدنى كودكان تحت عنوان شكنجه و ساير رفتارهاى ظالمانه نيز قرار مى‌گيرد- همان‌طور كه در مباحث پيشين بيان شد-، در فصل بعد كه به بحث ممنوعيّت شكنجه و رفتارها يا مجازات‌هاى بى‌رحمانه و تحقيرآميز مى‌پردازيم، به ديگر اسنادى كه مى‌توان از آن‌ها اين ممنوعيّت را به دست آورد، اشاره مى‌شود.