«به عنوان مثال، كميته‌ى حقوق اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى در تفسير عمومى شماره 13 خود (سال 1999 م) در مورد حقّ بر آموزش بيان كرده است: ديدگاه كميته آن است كه تنبيه بدنى با اصل اساسى و اوّليه‌ى نظام بين‌الملل حقوق بشر، يعنى كرامت فرد، كه در مقدّمه‌ى اعلاميه‌ى جهانى و دو ميثاق به حفظ آن توجّه شده است، در تعارض است.»

و نيز در پاراگراف 37، كميته بيان داشته است كه تنبيه بدنى كودكان با حقّ بر تماميّت جسمانى آنان در تعارض است. در اين بند از تفسير عمومى شماره‌ى 8 آمده است:

«مادّه‌ى 39 كنوانسيون، دولت‌هاى عضو را موظّف مى‌كند «همه‌ى اقدامات مناسب براى سلامتى روحى، جسمى و اجتماعى كودكى كه قربانى نوعى از بدرفتارى، شكنجه، بى‌توجّهى، سوء استفاده و يا هر شكل ديگرى از رفتار يا مجازات تحقيرآميز و غير انسانى شده است، را انجام دهند.» تنبيه بدنى يا هر شكلى از تنبيه تحقيرآميز ممكن است آسيب‌هاى بسيار جدّى به رشد فيزيكى، روانى و اجتماعى كودكان وارد سازد.»

علاوه بر اين، خود كنوانسيون به حقّ بر تماميّت جسمى كودكان توجّه داشته و در برخى از موادّ خود به آن اشاره مى‌كند.

به عنوان مثال، در بند اوّل از مادّه‌ى 32 كنوانسيون آمده است:

«حكومت‌ها اين حقّ را به رسميت مى‌شناسند كه كودك استثمار اقتصادى نگرديده و به كارى كه براى سلامتى جسم يا جان و يا تربيت و تكامل او زيان بخش است، گمارده نشود.» [1] آن‌چه كه در اين مادّه به عنوان دليل ممنوعيّت استثمار اقتصادى كودكان بيان شده، اين است كه چنين عملى براى سلامتى جسمى آنان زيان‌بخش است. حال، چگونه مى‌توان تنبيه بدنى كه ارتباط مستقيم با سلامتى جسمى كودك دارد و عملى است كه به تماميّت جسمانى كودك آسيب وارد مى‌سازد، مجاز باشد!؟ بنابراين، به‌

[1]

. U. N. Convention on the Rights of the Child, op. cit, art., para..