ادارى با اين اصل سازگار باشند. به عنوان مثال، آيا «كليه‌ى اقدامات مقتضى» براى حمايت از كودكان در مقابل تبعيض يا تنبيه در هنگام انجام عملى خلاف از سوى والدين‌آن‌ها صورت مى‌گيرد؟ آيا كودكان به خاطر موقعيت‌هاى والدين خويش كيفر مى‌بينند و تنبيه مى‌شوند؟ آيا دولت وسايلى در اختيار دارد كه از جانب كودكانى كه حقوقشان به علّت‌هاى مختلف مثل اعتقادات افراطى والدين‌شان، مورد تهديد قرار گرفته است، به مداخله بپردازد و از آنان حمايت كند؟ و ...

3. تفسير عمومى شماره‌ى 8 كميته‌ى حقوق كودك‌

از ديگر اسنادى كه در زمينه‌ى ممنوعيّت تنبيه بدنى كودكان عبارت‌هاى صريحى را ذكر مى‌كند، تفسير عمومى شماره‌ى 8 كميته‌ى حقوق كودك است كه در رابطه با حقّ كودكان در محافظت از همه‌ى شكل‌هاى تنبيه بدنى و ديگر مجازات‌هاى بى‌رحمانه و غير انسانى صادر شده و ناظر به موادّ 19، 28 و 37 كنوانسيون حقوق كودك است. به برخى از تفسير و تحليل‌هاى كميته‌ى حقوق كودك در ارتباط با ممنوعيّت همه‌ى انواع تنبيهات بدنى ضمن مباحث گذشته اشاره شد؛ و در اين‌جا، به چند مورد به صورت خاصّ اشاره مى‌كنيم.

الف) آثار سوء مترتّب بر تنبيه بدنى‌

اكثر كارشناسان و صاحب‌نظران، تنبيه بدنى كودك را به دليل عدم كارايى و آثار منفى آن، به هيچ روى روا نمى‌دانند. به عنوان نمونه، «ماكارنگو»، يكى از بنيانگذاران تعليم و تربيت نوين با اذعان به اين‌كه تنبيه بدنى به هيچ وجه روا نيست، اظهار داشته است:

«از كودكان كتك‌خورده و بى‌اراده، بعدها يا آدم‌هاى ضعيف و هيچ‌كاره به وجود مى‌آيد، و يا آدم‌هاى قُلدرى كه در تمام مراحل زندگى به دليل هيجانات روحى دوران كودكى، انتقام‌جو باقى مى‌مانند». [1]

[1]. به نقل از: منصور فرقانى، مبانى فقهى و حقوقى جرائم و تأديب كودك، ص 38.