در توضيح اين‌كه چگونه از اين مادّه مى‌توان به ممنوعيّت تنبيه بدنى كودكان رسيد، بايد گفت: اوّل اين كه، اين مادّه به همراه مادّه‌ى 19- كه خواستار محافظت در برابر همه‌ى شكل‌هاى خشونت جسمى و روانى است- و اصل عدم تبعيض در مادّه‌ى 2، خواهان بررسى در همه كشورها، در مورد هر يك از روش‌هاى سنّتى‌اى است كه متضمّن خشونت و يا مضرّ به حال سلامت و بهداشت كودك است‌ [1]. دوم اين‌كه كتك زدن كودكان در اكثر جوامع و فرهنگ‌ها، از زمان‌هاى گذشته، به عنوان شيوه‌اى براى تربيت و جلوگيرى كودكان از انجام رفتارهاى ناشايست انجام مى‌گرفته و مى‌گيرد؛ بنابراين، مى‌توان آن را در زمره‌ى اعمال سنّتى مضرّ به سلامت كودكان قرار داد.

در خصوص اين ماده، نمايندگان مختلفى از كشورها- از جمله نمايندگان بريتانيا و ايالات متحده- پيشنهاد دادند كه در اين بند، بايد به ويژه به «ختنه دختران» اشاره شود؛ اما اين پيشنهاد، بر اساس اين استدلال كه انگشت نهادن بر يك روش سنّتى به تنهايى كار نادرستى است، مورد مخالفت واقع شد. به همين جهت، يكى از عادات و روش‌هايى كه در پرتو اين مادّه بايد مورد بازنگرى قرار گيرد، عبارت است از: «بستن، داغ زدن، سوزاندن، با دِرَفش نشان كردن، با سكّه ساييدن، خالكوبى، سوراخ كردن بدن» و هم‌چنين «شكل‌هايى از انضباط كه خشونت آميزند و براى سلامتى كودك زيان‌آور است.» [2] غير از موارد فوق، برخى ديگر از مواد كنوانسيون هستند كه مى‌توان از آن‌ها براى ممنوعيّت تنبيه بدنى كودكان در نظام بين‌الملل حقوق بشر استفاده كرد. از آن جمله است: بند 2 مادّه‌ى 2 كه براى حمايت از كودك در برابر «كليه‌ى شكل‌هاى تبعيض يا تنبيه براساس وضعيت، فعاليت‌ها، عقايد ابراز شده، يا اعتقادات والدين، سرپرستان قانونى، يا اعضاى خانواده كودك» به كنوانسيون افزوده شده است‌ [3]. اين‌

[1]

. Peter Newell and Rachel Hodgkin, op. cit, p..

[2].Ibid ,p ..

[3]

. U. N. Convention on the Rights of the Child, op. cit, art., para..