اين منع عموميّت دارد و شامل همه‌ى زوجه‌ها مى‌شود چه از ميّت داراى فرزند باشد چه نباشد.

- مرحوم سيد على طباطبايى (رحمه الله) معروف به صاحب رياض در كتاب «رياض المسائل»

ايشان در ميان متأخّرين نيز، ادّعاى اجماع نمودهو مى‌فرمايد:

«و اعلم أن مقتضى إطلاق العبارة و غيرها من عبائر الجماعة مما أطلق فيه الزوجة عدم الفرق فيها بين كونها ذات ولد من زوجها أم لا و هو الاقوى وفاقا لكثير من أصحابنا» [1] و بدان مقتضاى اطلاق عبارت و ساير عبارت‌هاى اصحاب [نيز] كه در آنها اطلاق وجود دارد؛ بر اين است كه فرقى بين اينكه زوجه از زوج صاحب فرزند باشد و يا نباشد، نيست؛ و اين نظر مورد اتفاق بسيارى از اصحاب اماميه بوده و اقوى است.

- مرحوم فاضل نراقى (رحمه الله) [2] در كتاب‌ «مستند الشيعة فى احكام الشريعة»

ايشان نيز در مانحن‌فيه ادّعاى اجماع كرده و مى‌فرمايد:

«اعلم أنه انعقد الاجماع من علمائنا ... على حرمان الزوجة عن شى‌ء من ميراث الزوج فى الجملة، ...» [3] بدان كه بين علماى اماميه بر حرمان فى الجمله زوجه از اشيايى از ميراث زوج، اجماع منعقد شده است.

ب: نزاع خاص است.

يعنى محروميّت، فقط مخصوص زوجه‌اى است كه از زوج فرزند ندارد؛ از

ميانقائلين به اين قول مى‌توان به شخصيّت‌هاى زير، اشاره نمود:

- مرحوم شيخ صدوق (رحمه الله) در كتاب «من لا يحضره الفقيه‌»

[1]. ر. ك. به: رياض المسائل، چاپ دو جلدى، ج 2، ص: 365

[2]. مولى احمد بن محمد مهدى نراقى، معروف به فاضل نراقى (رحمه الله)؛ (ولادت 1185 ق و متوفاى 1245 ق)

[3]. ر. ك. به: مستند الشيعة فى أحكام الشريعة، نراقى (رحمه الله)؛، ج 19، ص: 360.