مقام اول: حكم فقهى اين صورت به خودى خود (فى نفسه)

در ميان آيات و روايات، هيچ دليل و مدركى نيافته‌ايم كه لازم بداند عمل تلقيح ميان زن و شوهر، فقط از راه طبيعى انجام بگيرد. پس با توجّه به اينكه دليلى بر حرمت انجام تلقيح ميان زن و شوهر، به روش غير طبيعى، وجود ندارد، مى‌توانيم اصالة البرائه عقلى و شرعى را در اينجا جارى ساخته و در مورد اين شكل از تلقيح، به جواز آن حكم كنيم.

بنا بر اين، اين عمل به خودى خود، هيچ منع شرعى ندارد و جايز است، چه كاشت اسپرم در تخمك، در رحم صورت بگيرد، يا خارج از رحم و سپس وارد رحم شود.

مقام دوم: حكم فقهى اين صورت با توجّه به موانع شرعى ديگر.

موانع شرعى در انجام اين شكل از تلقيح، به خود تلقيح مربوط نمى‌شود، بلكه چه بسا برخى از امور مقدّماتى يا مقارن تلقيح، مانع شرعى در اين امر ايجاد كنند، مانند: نگاه كردن و يا تماس با عورت زن توسط پزشك معالج او، كه اين كار از نظر شرعى حرام مى‌باشد. البتّه واضح است كه در حرمت نگاه كردن به عورت زن، تفاوتى ميان پزشك معالج مرد يا زن نيست، زيرا نظر به عورت زن، فقط براى شوهر او جايز است.

حال اين بحث مطرح مى‌شود كه اگر قرار دادن نطفه مرد در رحم زن، مستلزم نظر يا تماس او توسط پزشك معالج باشد، آيا باز هم تلقيح به اين شكل جايز است يا خير؟ و آيا اين امور مقدماتى مى‌تواند مانع‌