در اين، آيه دو سنت الهى بيان شده است:

1. پيروى از آيين فطرت و شريعت رسولان، مايه فزونى بركات زمين و آسمان است.

2. سرپيچى از آنها مايه هلاكت و بدبختى است.

اكنون تمام جامعه ها در انتخاب يكى از اين دو سنت، اختيار كامل دارد و اين نوع قضا و قدر، همگانى است و بر همه يكسان حكومت مى كند، و شائبه جبر در آنها نيست.

3. (وَ مَنْ يَتَّقِ اللهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَحْتَسِبُ).[1]

هر كس در خود مصونيتى به نام پرهيزكارى از گناه پديد آورد، خدا راه برون رفتن از مشكلات براى او قرار مى دهد و از آن جا كه گمان ندارد، به او روزى مى رساند.

آيات ناظر به سنت هاى الهى بيش از آن هستند كه در اين جا آورده شوند، و در كتاب منشور جاويد بخشى به نام «سنت هاى كلى الهى>» بحث شده است.[2]

2. تقدير علمى

تقدير علمى در مقابل تقدير عينى است كه بعداً بيان مى شود.