اينها سنت هاى الهى هستند و در عين حال، جنبه تعبّدى ندارند، زيرا پاكى جامعه، طبعاً آن را به نظم و قسط و عدل، رهبرى مى كند و در سايه آن، جامعه به ساختن خود مى پردازد، و در نتيجه، عمران و آبادى، زراعت و باغدارى پديد مى آيد، و در نقطه مقابل، جامعه آلوده به گناه و غوطهور در ظلم و تبهكارى، دنبال منافع فردى بوده و از جامعه غفلت مىورزد، طبعاً نتايج معكوس مى دهد. در اين جا مى گوييم سنت هاى الهى در اختيار همگان است. جامعه مى تواند يكى از اين دو تا را انتخاب كند و در انتخاب خود، آزاد است. از آن جا كه حكومت سنت هاى الهى همگانى بوده و اصل و عكس آن، در اختيار جامعه است، اين نوع تقدير و قضا نه تنها مايه جبر نيست، بلكه مؤكّد اختيار است.

2. (وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُري آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَات مِنَ السَّمَاءِ وَ الأَرْضِ وَ لَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ);[1]

هرگاه جمعيتى به خدا ايمان بياورد و از گناه و زشتى ها پرهيز كند، درهاى آسمان و زمين را به روى آنان باز مى كنيم و خير و بركت آنها را فرا مى گيرد، ولى اين جمعيت ها، رسولان ما را تكذيب كردند و آنان را به خاطر كارشان مؤاخذه كرديم.