و در آيه ديگر، نيكى را از ناحيه خدا و بدى را از ناحيه انسان مى داند چنانچه مى فرمايد:

( مَا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَة فَمِنَ اللهِ وَ مَا أَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَة فَمِنْ نَفْسِكَ وَ أَرْسَلْنَاكَ لِلنَّاسِ رَسُولاً وَ كَفَى بِاللهِ شَهِيدًا);[1]

آنچه از نيكى ها به تو مى رسد از طرف خداست و آنچه از بدى به تو مى رسد، از سوى خود توست. و ما تو را رسول براى مردم فرستاديم و گواهى خدا در اين باره، كافى است.

اكنون سؤال مى شود چگونه در وحى الهى، اين دو نوع مشاهده مى شود.

پاسخ:

پيش از آن كه به توضيح آيات بپردازيم، لازم است دو واژه«حسنه>» و «سيّئه>» را تفسير كنيم، زيرا اين دو لفظ دو گونه كاربرد دارند:

1. چيزهايى كه خدا به آنها امر كرده و انسان آنها را اطاعت كند، «حسنه>» ناميده شده و كارهايى كه خدا از آنها بازداشته و انسان انجام دهد«سيئه>» خوانده مى شود مانند:

(مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَ مَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ