ادامه دهد، و يك چنين موجودى نمى تواند ذاتاً يا فعلاً مورد تفيض قرار گيرد.

مَثل انسان ممكن، مثل چراغى است كه مى سوزد و انسان تصور مى كند كه نورانيت از آن ذات اوست در حالى كه نورانيت او به خاطر پيوستگى او به كارخانه مولد برق است كه هر آنى برق را توليد كرده و هر لحظه آن را وارد رشته هايى روانه مى كند كه به چراغ روشنايى مى دهند، كه اگر يك لحظه ارتباط چراغ با منبع مولد قطع شود، تاريكى همه جا را فرا مى گيرد.

تا اين جا با نخستين مكتب تفويض و وانهادگى آشنا شديم اكنون وقت آن رسيده است كه به ديدگاه «اگزيستاليست ها>» كه مدّعى اختيار تام انسانند رسيدگى كنيم.