الصَّلاةَ وَأَتينَ الزَّكاةَ وَأَطِعْنَ اللّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّما يُريدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ...).

در آيه سى وچهارم نيز مى فرمايد:

(وَاذْكُرْنَ ما يُتْلى فى بُيُوتِكُنَّ مِنْ آياتِ اللّهِ وَالحِكْمَةِ إِنَّ اللّهَ كانَ لَطيفاً خبيراً).

هرگاه آيه تطهير از ذيل آيه نخست برداشته شود و آيه سى و چهارم به آن ضميمه گردد، كوچك ترين لطمه اى به مضمون دو آيه وارد نمى گردد، حالا خواه مجموع دو آيه را يك آيه حساب كنيم، يا دو آيه، هر دو محاسبه در اين مطلب تأثيرى ندارد هر چند براى حفظ فواصل آيات، احتمال نخست متعين است; زيرا جمله (وَأَطعن اللّهَ وَرَسُولَهُ) نمى تواند، آخر آيه و به اصطلاح فاصل آيه قرار گيرد.

اكنون سؤال مى شود كه چرا وحى الهى به اين شكل نازل شده است؟

پاسخ آن اين است، بسيارى از مسلمانان صدر اسلام درباره ى على و خاندان او كاملاً حساسيت داشتند، هيچ قبيله و عشيره اى نبود كه فردى از آنان به دست امام در غزوه هاى اسلامى كشته نشده باشد و ـ لذا ـ بسيارى از آنان از امام سخت دل آزرده و ناراحت بودند و اين نوع بغض و كينه، كار خود را پس از درگذشت پيامبر كرد و گروه هاى زيادى به نوعى از امام و خانواده او انتقام گرفتند.

به خاطر چنين حساسيتى پيامبر به فرمان خدا آيه مربوط به طهارت و عصمت اين خاندان را در لابلاى آيات مربوط به همسران پيامبر قرار داد تا تجلى زيادى نداشته باشد، آنگاه براى اين كه ايجاد اشتباه نكند، از طريق