اصولى را كه روى آن ها تكيه كرده بود، باطل كرديم، مع الوصف در اين باره نيز به بحث مى پردازيم:

اين گونه مشابهات هرگز دليل خويشاوندى انسان با ساير جانداران نيست. چه مانعى دارد، طراح آفرينش موجودات و انواع مشابهى را خلق نموده و در به وجود آوردن آن ها راه اشتقاق و تكامل را پيش نگيرد؟

هرگز اين گونه تشابه و صدها مانند آن دليل بر اشتقاق انسان از ساير حيوانات و بالاخص «ميمون» نمى شود. زيرا چه مانعى دارد كه خالق جهان پديدارنده موجودات و جانداران به طور ابداع و بى سابقه دو موجود مانند يكديگر و مشابه هم را به وجود آورده و هيچ كدام فرع ديگرى نگردد؟

و به قول «لوئى اكاسيس» دانشمند بزرگ آمريكايى: «اين گونه مدارك دليل تحقق پذيرفتن طرح خلقت است و طرح خلقت به منزله يك بناى عظيمى است كه مصالح ساختمانى آن ثابت است منتها براى تشكيل يافتن اين همه جانوران متنوع فقط در ظواهر آن ها آرايش هاى گوناگونى داده شده است».

و هم چنين تغييرات ناگهانى كه گاهى در انسان پيدا مى شود دليل بر اشتقاق او از ساير حيوانات نيست. چه بسا ممكن است اين گونه تغييرات به طور وراثت از اجداد برسد و اين صفت در شرايط مخصوصى ابراز وجود نمايد چنان كه بسيارى از بيمارى هايى كه از اجداد مى رسد، در برخى از نسل ها بر اثر مساعد بودن محيط، ابراز وجود مى نمايد.

تلاش هاى هواداران «داروين» براى پيدا كردن حلقه مفقوده بى اثر است زيرا اين سنگواره هاى انسانى كه در واقع همان انسان هايى هستند كه بر اثر زير خاك رفتن به صورت سنگ درآمده اند چندان اختلافى با انسان كنونى ندارند و اختلاف جزئى