كه درباره آن گفتگو نمى كنيم.

ولى به شهادت واقعيت هاى موجود، و نبردهاى پراكنده و حوادث تلخ و ناگوار، «سازمان ملل متحد» قادر به حفظ صلح و ثبات در سطح عمومى جهان نشده است. اگر موازنه قوا به هم بخورد، جهان در معرض انفجار خطرناكى قرار خواهد گرفت.

اين جريان گروهى از متفكران را بر آن داشت كه طرح يك حكومت واحد جهانى را بريزند، تا مجموع جهان از يك تشكيلات واحد، برخوردار گردد، و هم جهان يك قوه مقننه، و يك قوه مجريه، و يك قوه قضائيه، وجود داشته باشد.

اين گره در اعلاميه اى كه در كنگره توكيو در سال 1963 منتشر كرده اند چنين مى گويند:

«صلح دائمى و عمومى به وسيله امضاى عهدنامه ها و پيمان ها و وعده هاى رسمى ميان سياستمداران عملى نخواهد شد، براى اين كه از صلح واقعى برخوردار شويم، بايد به يك حكومت جهانى متكى به «پارلمان» و «دادگاه» و «ارتش» جهانى متوسل گرديم و در پناه چنين حكومت واحد جهانى مى توان به آرامش و ثبات دست يافت.

طرح اين گروه براى حكومت واحد جهانى به قرار زير است:

در اين پارلمان همه كشورهاى جهان عضويت خواهند داشت و هر كشورى به نسبت جمعيت خود، حق رأى بيشترى داشته، و پرجمعيت ترين كشورهاى جهان مانند جمهورى چين، هندوستان، ايالات متحده آمريكا بيش از هر كشور ديگر، رأى خواهند داشت.