«جامعه ملل» به وجود آيد و در آن 26 كشور عضو و متحد گردد، تا در سايه آن بتوانند از بسيارى از خون ريزى ها جلوگيرى كنند، و مسايل بين المللى را از طريق مذاكره حل و فصل نمايند، ولى چون اين اتحاديه به صورت ناقص تأسيس شده بود، نتوانست جهان را از آتش جنگ دوم جهانى برهاند، سرانجام جهان، زير آتش توپ و تانك و بمب هاى آتش زاى ابرقدرت هاى جهان قرار گرفت، و به قيمت كشتارهاى عظيم، و زير و رو شدن اخلاق و تمدن پايان پذيرفت.

در اثناى جنگ هاى بين المللى دوم، فكر تأسيس يك جامعه جهانى به صورت واقع بينانه تر، قوت گرفت، و نقطه اتكايى به نام «سازمان ملل متحد» و «اتحاديه هاى بين المللى» به وجود آمد، شالوده اين سازمان در دسامبر 1943 ريخته شد واز آن به بعد تا حدودى توانست از بروز جنگ هاى خطرناك و خانمان برانداز در ميان ملل جهان جلوگيرى كند و اهداف اين سازمان، در منشورى به نام «منشور ملل متحد» تشريح گرديد. و غالب دول جهان به عضويت آن درآمدند.

تأسيس جامعه ملل و پس از آن، سازمان ملل متحد گامى مثبت در تحقق، يك آرمان بزرگ، به شمار مى رود كه چهارده قرن پيش، اسلام آن را پيشنهاد كرده است.

متفكران و سياستمداران بزرگ جهان پيش بينى مى كنند كه ممكن است سازمان ملل متحد كه در حقيقت يك پارلمان جهانى است، در آينده به صورت مركز يك «حكومت واحد جهانى» درآيد، و انسان دوستان به جاى تبليغ «ناسيوناليسم» به مكتب «انترناسيوناليسم» جذب گردند. و وحدت انسان ها و برابرى تمام افراد بشر را اعلام بدارند. حالا راه وصول به اين آرمان بزرگ چيست؟ و آيا سازمان ملل متحد به چنين آرزويى مى رسد يا نه؟ خود بحث جدگانه اى است