تاريخ مى باشد، پيش از حركت انسان، نه راهى وجود دارد و نه خطى، و اين انسان است كه با حركت خود، راه را مى سازد و خط را ترسيم مى كند و ـ لذا ـ انسان در اين مكتب، سازنده تاريخ است نه كاشف آن.

از ميان اين دو نظر كه مى توان به انسان ارزش بخشد، همين نظريه است نه نظريه ماركس، زيرا در نظريه ماركس، انسان اصالت خود را از دست داده و آلت دستى براى ابزار توليدى بيش نيست.

ماركسيسم گذشته از اين كه اصالت انسان را انكار كرده و اصالت را به دست ابزار توليد داده است، معلول را به جاى علت گرفته است، زيرا رشد دستگاه هاى توليد خود معلول ابتكار انسان و ذوق صنعتى و رشد فكرى و سرانجام معلول حس كنجكاوى او است، و اين حس كه يكى از غرايز اصيل انسانى است، غوغايى در تاريخ انسان ها به پا كرده است، در اين صورت چگونه علت را رها كنيم و به معلول اصالت بدهيم؟