«پروردگار تو فرمان داده است كه جز او را نپرستيد و به پدر و مادر خود نيكى كنيد».

همه اين آيات، آيات محكم قرآنند كه ريشه و امّ الكتاب به حساب مى آيد.

در اين ميان، يك رشته آياتى است كه دلالت آن ها بر مقصود به روشنى اين آيات نيست و در برخورد نخست احتمالات متعددى بر ذهن انسان نقش مى بندند، و معنى واقعى در محاق ابهام و تشابه قرار مى گيرد، و چون مقصود واقعى به غير واقعى تشابه پيدا مى كند، اين آيات را متشابه مى خوانند. در اين جا وظيفه افراد واقع گرا اين است كه ابهام اين آيات را از طريق مراجعه به آيات محكم برطرف كنند و تشابه و ترديد را از چهره ى آيات بردارند تا آيه متشابه در پرتو آيات محكم، در عداد محكمات درآيند و اين كار از نظر قرآن كار راسخان در علم و آگاهان از حقايق آيات مى باشد، البته گروه منحرف و پيشداور كه هدفى جز فتنه انگيزى ندارند بدون مراجعه به آيات محكم همان ظاهر متزلزل را مى گيرند و فتنه گرى راه مى اندازند، در حالى كه راسخان در علم به ظاهر متزلزل و لرزان ارزشى قايل نشده و از طريق امعان در مفاد آيه و قراين همراه، بالأخص آيات ديگر به واقع رسيده و به دلالت آن استحكام مى بخشد، اينك نمونه اى يادآور مى شويم.

قرآن در سوره طه خدا را چنين توصيف مى كند:

(الرحمن على العرش استوى * له ما فى السموات و ما فى الارض و ما بينهما و ما تحت الثرى) (طه / 5 ـ 6).

«خداى رحمان بر عرش استيلا يافته است، آن چه كه در آسمان ها و آن چه كه در زمين و آن چه ميان اين دو و آن چه زير خاك است از آن اوست».

در لغت عرب «استوى» به معناى قرار گرفتن به كار مى رود چنان كه