ابوموسى را فريب داد و اين امر نقشه موذيانه معاويه را بر همگان آشكار ساخت. پس از ماجراى حكميت، تعدادى از مسلمانانى كه قبلاً با حضرت على همراه بودند، برضد ايشان خروج كردند و امام را به خاطر قبول حكميتى كه خود بر وى تحميل كرده بودند، مورد انتقاد قرار دادند. نبرد با قاسطين در سال37 هجرى رخ داد.

نبرد با مارقين

مارقين، همان گروهى بودند كه على(عليه السلام) را وادار به پذيرش حكميت كردند، ولى پس از چند روز از كار خود پشيمان شده خواستار نقض عهد از طرف امام شدند، اما على(عليه السلام) كسى نبود كه پيمان خود را بشكند و نقض عهد نمايد، لذا اينان كه همان خوارج مى باشند، در برابر حضرت على(عليه السلام) دست به صف آرايى زدند و در نهروان با على(عليه السلام)به جنگ پرداختند. حضرت على دراين نبرد پيروز گشت ولى كينه ها در دل ها نهفته ماند. اين نبرد درسال 38 و يا به گفته برخى از مورخان در سال 39 هجرى رخ داد[1].[2]

خطوط برجسته سيرهحكومتى على(عليه السلام)

بعد از حكومت اسلامى كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) پس از هجرت، در مدينه تشكيل داد، حكومت على(عليه السلام) هرچند متأسفانه ـ بسيار كوتاه بود، اما نمونه كامل حكومت اسلامى پس از پيامبر اسلام بود. گرچه اميرمؤمنان(عليه السلام) در اين مدت به علت كارشكنى ها و توطئه هاى متعدد داخلى نتوانست به همه آرمان هاى اصلاحى خود دست يابد، اما بى شك در ارائه الگوى حكومتى بر مبناى تعاليم اسلام و منطبق با معيارهايى كه در اين آيين معرفى شده، توفيق كامل داشت. بيان