حضرت نبود، و تعداد آن ها نيز اندك بود و در صورت درگيرى كشته مى شدند، در حالى كه امام راضى به كشته شدن آن ها نبود. سخنان و بياناتى كه در اين زمينه از آن حضرت در دست است، اين امر را نشان مى دهد.

امام در بيانى، با اشاره به اين موضوع مى فرمايد:

...به وضع خود نظر افكندم، نه ياورى ديدم و نه مدافع و همكارى، مگر اهل بيتم كه دريغم آمد كشته شوند، بنابراين چشمان پر از خاشاك را فرو بستم و همچون كسى كه استخوان در گلويش گير كرده باشد، آب دهان فرو بردم... .[1]

امام به مناسبت ديگرى، در اين باره فرمود:

...اگر بعد از رحلت پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله)، عمويم حمزه و برادرم جعفر زنده بودند، هرگز ناگزير به بيعت نمى شدم، لكن به اين مصيبت دچار شدم كه جز دو نفر نومسلمان، عباس و عقيل در كنارم نبودند، از اين رو دريغم آمد اهل بيتم به هلاكت برسند، لذا چشم پر از خاشاك را فرو بستم و همچون كسى كه استخوان در گلويش گير كرده باشد، آب دهان فرو بردم... .[2]