آن حضرت را انكار كردند و گفتند: او زنده و غايب است و همان امام «قائم» مى باشد.[1]

اين ها نمونه هايى است كه نشان مى دهد موضوع مهدويت در زمان پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) و بعد از او، موضوع مسلّمى بوده است و امت اسلام همواره در انتظار شخصى بوده اند كه قيام كند و با ظلم و ستم بستيزد و پرچم حاكميت عدل و داد را در جهان به اهتزاز در آورد.

بديهى است كه سوء استفاده برخى بازيگران از موضوع مهدويت در بعضى از ادوار، هرگز نمى تواند مجوّزى براى انكار اصل مسئله مهدويت باشد، زيرا در طول تاريخ، حقايق بسيارى از سوى عناصر بازيگر وفرصت طلب مورد سوء استفاده قرار گرفته است. مدعيان الوهيت، يا نبوت و ساير مقامات معنوى، در دنيا كم نبوده اند. اديان ساختگى نيز در دنيا كم نبوده است، ولى اين ها هرگز دليل اين نمى شود كه كسى منكر اصل وجود خدا و نبوت انبياء گردد.

علم و دانش و صنعت نيز در زمان ما مورد سوء استفاده واقع شده و در راه هاى ضدبشرى به كار مى رود، ولى آيا اين باعث مى شود كه ما اصل علم و صنعت را نفى كنيم؟!

سيماى حكومت مهدى در آينه قرآن

قرآن كريم در زمينه ظهور و قيام حضرت مهدى ـ مانند بسيارى از زمينه هاى ديگر ـ بدون اين كه وارد جزئيات شود، به صورت كلى و اصولى بحث كرده است; يعنى از تشكيل حكومت عدل جهانى، و پيروزى كامل و نهايى صالحان در روى زمين سخن گفته است. اين گونه آيات را مفسران اسلامى، به استناد مدارك حديثى و تفسيرى، مربوط به حضرت مهدى و ظهور و قيام او دانسته اند.