باطلش او را در ميان قومش رسوا ساخت. با توجه به نقش تخريبى شلمغانى بود كه در ذى الحجّه سال سيصد و دوازده، توقيعى توسط حسين بن روح در لعن و تكفير و ارتداد او صادر گرديد و سرانجام در سال323 كشته شد.[1]

غيبت كبرى

چنان كه گفتيم، با درگذشت چهارمين نايب خاص امام دوازدهم، دوران غيبت كبرى آغاز گرديد.

در اين دوره، علماى واجد شرائط، از سوى امام زمان نيابت عامّه دارند. چنان كه ديديم، نيابت خاصّه عبارت از اين است كه امام، شخص خاصى را با اسم و رسم معرفى كند و نايب خود قرار دهد، ولى نيابت عامه اين است كه امام، شرائط و ضوابطى كلى را بيان كند تا در طول زمان هر فردى كه آن ضابطه با او تطبيق كند، نايب شناخته شود و به نيابت از امام، در امر دين و دنيا، مرجع شيعيان باشد. امامان معصوم، بهويژه حضرت حجة بن الحسن المهدى ـ عجل الله تعالى فرجه ـ در روايات متعددى اين شرائط را بيان فرموده و مسلمانان را در دوران غيبت كبرى موظف كرده اند كه به واجدان شرائط مزبور رجوع نموده و طبق دستور آنان عمل كنند. پاره اى از اين روايات را ذيلاً از نظر خوانندگان محترم مى گذرانيم:

1. «عُمَر بن حنظله» مى گويد: از امام صادق(عليه السلام) پرسيدم: اگر بين دو نفر از شيعيان بر سر قرض يا ارث اختلافى پيش آيد و به حكومت و قضات ]وقت [مراجعه كنند، آيا اين كار جايز است؟ امام فرمود: هر كس در مورد حق يا باطل به آنان مراجعه كند، در حقيقت به طاغوت[2] مراجعه كرده و هرچه را به حكم آنان