همدانى، احمد بن حمزة بن اليسع[1]، محمد بن ابراهيم بن مهزيار[2]، حاجز بن يزيد، محمد بن صالح[3]، ابوهاشم داود بن قاسم جعفرى، محمد بن على بن بلال، عمر اهوازى و ابومحمد وجنائى.[4]

1. ابوعَمْرو عثمان بن سعيد عَمْرىعثمان بن سعيد از قبيله بنى اسد بود و به مناسبت سكونت در شهر سامّراء، «عسكرى» نيز ناميده مى شد. در محافل شيعه از او به نام «سمّان» (=روغن فروش) ياد مى شد، زيرا به منظور استتار فعاليت هاى سياسى، روغن فروشى مى كرد و اموال متعلق به امام را، كه شيعيان به وى تحويل مى دادند، در ظرف هاى روغن قرار داده به محضر امام عسكرى مى رساند.[5] او مورد اعتماد و احترام عموم شيعيان بود.[6] گفتنى است كه عثمان بن سعيد قبلاً نيز از وكلا و ياران مورد اعتماد حضرت هادى و حضرت عسكرى(عليهما السلام) بوده است. «احمد بن اسحاق» كه خود از بزرگان شيعه مى باشد، مى گويد:

روزى به محضر امام هادى رسيدم و عرض كردم: من گاهى غايب و گاهى (دراين جا) حاضرم و وقتى هم كه حاضرم، هميشه نمى توانم به حضور شما برسم. سخن چه كسى را بپذيرم و از چه كسى فرمان ببرم؟

امام فرمود: «اين ابوعَمْرو (عثمان بن سعيد عَمْرى)، فردى امين و مورد اطمينان من است، آن چه به شما بگويد، از جانب من مى گويد و آن چه به شما برساند، از طرف من مى رساند».