نُوّاب خاص[1]

نايبان خاص حضرت مهدى(عليه السلام) در دوران غيبت صغرى، چهار تن از اصحاب باسابقه امامان پيشين و از علماى پارسا و بزرگ شيعه بودند كه «نوّاب اربعه» ناميده شده اند. اينان به ترتيب زمانى عبارت بودند از:

1. ابوعَمْرو عثمان بن سعيد عَمْرى،

2. ابوجعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمْرى،

3. ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى،

4. ابوالحسن على بن محمد سَمَرى.

البته امام زمان(عليه السلام) وكلاى ديگرى نيز در مناطق مختلف مانند: بغداد، كوفه، اهواز، همدان، قم، رى، آذربايجان، نيشابور و... داشت كه يا بهوسيله اين چهار نفر، كه در رأس سلسله مراتب وكلاى امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت مى رساندند[2] و از سوى امام در مورد آنان «توقيع»هايى[3] صادر مى شده است[4] و يا ـ آن گونه كه بعضى از محققان احتمال داده اند ـ سفارت و وكالت اين چهار نفر، وكالتى عامّ و مطلق بوده، ولى ديگران در موارد خاصى وكالت و نيابت داشته اند[5]. مانند:

محمد بن جعفر اسدى، احمد بن اسحاق اشعرى قمى، ابراهيم بن محمد