پيشكار مخصوص خليفه) همراه عدّه اى از زنان مراقب حال او باشند تا صدق و كذب گزارش معلوم گردد.[1] مدّت دو سال آن كنيز تحت نظر بود، ولى سرانجام اثرى از حمل ظاهر نشد و كذب گزارش روشن گشت![2]

در اين هنگام معتمد براى آن كه وانمود كند كه از امام عسكرى(عليه السلام) فرزندى باقى نمانده و شيعيان از وجود امام بعدى نوميد گردند، دستور داد ميراث آن حضرت ميان مادر و برادرش جعفر تقسيم شود[3]، ولى شيعيان همچنان عقيده داشتند كه از امام فرزندى باقى مانده است كه امامت را به عهده دارد[4]، زيرا تعدادى از آنان فرزند خردسال امام را قبلاً ديده بودند (چنان كه نمونه آن را قبلاً گفتيم).

در هر حال فشار و اختناق و انواع محدوديت ها در مورد خاندان امام براى يافتن امام دوازدهم همچنان ادامه داشت تا آن كه قيام «يعقوب بن ليث صفارى» در «خراسان»، و مرگ ناگهانى «عبيدالله بن يحيى بن خاقان» و آشوب و فتنه «صاحب الزنج» در «بصره» پيش آمد و دربار عباسى تمام نيروى خود را براى مقابله با اين حركت ها بسيج كرد و ديگر مجال تعرّض و سخت گيرى در مورد خاندان امام باقى نماند![5].[6]