دستگاه حكومت ستمگر عباسى شوند. در اين زمينه مى توان براى نمونه چند مورد زير را ياد كرد:

1. «ابو هاشم جعفرى»[1] مى گويد: از نظر مالى در مضيقه بودم. خواستم وضع خود را طى نامه اى به امام عسكرى(عليه السلام) بنويسم، ولى خجالت كشيدم و صرف نظر كردم. وقتى كه وارد منزل شدم، امام صد دينار براى من فرستاد و طى نامه اى نوشت:

هر وقت احتياج داشتى، خجالت نكش و پروا مكن و از ما بخواه كه به خواست خدا به مقصود خود مى رسى.[2]

2. «على بن زيد علوى» مى گويد: امام عسكرى(عليه السلام) مبلغى پول به من داد و فرمود:

با اين پول كنيزى بخر، زيرا كنيز تو مرده است. وقتى كه به منزل برگشتم، ديدم كنيز مرده است![3]

3. «ابوهاشم جعفرى» مى گويد: نياز مالى خود را به اطلاع امام رساندم، امام كيسه اى حاوى حدود پانصد دينار به من داد و فرمود: ابوهاشم! اين را بگير و اگر كم است عذر ما را بپذير![4]

4. «ابوطاهر بن بلال» يك سال به حج مشرف شد و در مراسم حج مشاهده كرد كه «على بن جعفر»[5] مبالغ هنگفتى انفاق كرد. وقتى كه از حج بازگشت، جريان