بن بست را مى شكست و مشكل را حل مى كرد.

در اين مورد به يادآورى يك نكته اكتفا مى كنيم:

مشت راهب باز مى شود!

يك سال در سامرّاء قحطى سختى پيش آمد. «معتمد»، خليفه وقت، فرمان داد مردم به نماز استسقاء (طلب باران) بروند. مردم سه روز پى درپى براى نماز به مصلاّ رفتند و دست به دعا برداشتند، ولى باران نيامد. روز چهارم «جاثِليق»، بزرگ اسقفان مسيحى، همراه مسيحيان و راهبان به صحرا رفت. يكى از راهبان هر وقت دست خود را به سوى آسمان بلند مى كرد بارانى درشت فرو مى باريد. روز بعد نيز جاثليق همان كار را كرد وآن قدر باران آمد كه ديگر مردم تقاضاى باران نداشتند و همين امر موجب شگفت مردم و نيز شك و ترديد و تمايل به مسيحيت در ميان بسيارى از مسلمانان شد. اين وضع بر خليفه ناگوار آمد و ناگزير امام را كه زندانى بود، به دربار خواست و گفت: امت جدت را درياب كه گمراه شدند!

امام فرمود: از جاثليق و راهبان بخواه كه فردا سه شنبه به صحرا بروند.

خليفه گفت: مردم ديگر باران نمى خواهند، چون به قدر كافى باران آمده است، بنابراين به صحرا رفتن چه فايده اى دارد؟

امام فرمود: براى آن كه ان شاءالله تعالى شك و شبهه را برطرف سازم.

خليفه فرمان داد پيشواى مسيحيان همراه راهبان سه شنبه به صحرا رفتند. امام عسكرى(عليه السلام) نيز در ميان جمعيت عظيمى از مردم به صحرا آمد. آن گاه مسيحيان و راهبان براى طلب باران دست به سوى آسمان برداشتند. آسمان ابرى شد و باران آمد. امام فرمان داد دست راهب معينى را بگيرند و آن چه در ميان انگشتان اوست، بيرون آورند. در ميان انگشتان او استخوان سياه فامى از استخوان هاى آدمى يافتند. امام استخوان را گرفت، در پارچه اى پيچيد و به راهب فرمود: اينك طلب باران كن! راهب اين بار نيز دست به آسمان برداشت، اما