شديد رسول خدا(صلى الله عليه وآله)مانع از آن شده بود كه خود پيامبر(صلى الله عليه وآله) در صحنه نبرد شخصاً حاضر شود و فرماندهى سپاه را برعهده بگيرد، از اين رو هر روز پرچم را به دست يكى از مسلمانان مى داد و مأموريت فتح آن قلعه را به وى محول مى كرد، ولى آن ها يكى پس از ديگرى بدون اخذ نتيجه باز مى گشتند. روزى پرچم را به دست ابوبكر و روز بعد به عمر داد و هر دو نفر بدون اين كه پيروزى به دست آورند، به اردوگاه ارتش اسلام بازگشتند.

تحمل اين وضع براى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) بسيار سنگين بود. حضرت با مشاهده اين وضع فرمود: «فردا اين پرچم را به دست كسى خواهم داد كه خداوند اين دژ را به دست او مى گشايد; كسى كه خدا و رسول خدا را دوست مى دارد و خدا و رسولش نيز او را دوست مى دارند» .[1]

آن شب ياران پيامبر اسلام در اين فكر بودند كه فردا پيامبر، پرچم را به دست چه كسى خواهد داد؟ هنگامى كه آفتاب طلوع كرد، سربازان ارتش اسلام دور خيمه پيامبر را گرفتند و هر كدام اميدوار بود كه حضرت پرچم را به دست او دهد. در اين هنگام پيامبر فرمود: على كجاست؟ عرض كردند: به درد چشم دچار شده و به استراحت پرداخته است. پيامبر فرمود: على را بياوريد. وقتى على(عليه السلام)آمد، حضرت از آب دهان مباركش به چشم او ماليد و از بركت آن، ناراحتى على(عليه السلام)بهبود يافت. آن گاه پرچم را به دست او داد. على(عليه السلام) گفت: يا رسول الله آن قدر با آنان مى جنگم تا اسلام بياورند. پيامبر فرمود: به سوى آنان حركت كن و چون به قلعه آنان رسيدى، ابتدا آنان را به اسلام دعوت كن و آن چه را در برابر خدا وظيفه دارند (كه از آيين حق الهى پيروى كنند) به آنان يادآورى كن. به خدا سوگند اگر خدا يك نفر را به دست تو هدايت كند، بهتر از اين است كه داراى شتران