چشم اميد به برادر او «موفق» (طلحة بن متوكل) دوخته بودند، زيرا به علت آن كه او به شدت در فساد اخلاق و شهوات غوطهور شده بود[1]، برادرش «موفق» زمام امور را به دست گرفته بود.

مورخان در باب اقتدار «موفق» در عصر معتمد مى نويسند: گرچه زمام خلافت بظاهر در دست «معتمد» بود، اما در واقع گرداننده خلافت «موفق» بود و براى معتمد از خلافت نامى بيش نبود.[2]

اوضاع سياسى، اجتماعى عصر امام عسكرى (عليه السلام) …

اوضاع سياسى، اجتماعى عصر امام عسكرى(عليه السلام)

چنان كه در فصل زندگانى امام صادق(عليه السلام) و امامان بعدى ديديم، خلفاى عباسى از هرگونه اِعمال فشار و محدوديت نسبت به امامان دريغ نمى كردند و اين فشارها در عصر امام جواد و بهويژه در زمان امام هادى و امام عسكرى(عليهما السلام)در سامّراء به اوج خود رسيد. شدّت اين فشارها به قدرى بود كه سه پيشواى بزرگ شيعه كه در دوران حكومت آن ها مى زيستند، با عمر كوتاهى جام شهادت نوشيدند: امام جواد در سن 25 سالگى، امام هادى در سن 41 سالگى و امام عسكرى در سن 28 سالگى كه جمعاً 92 سال مى شود; و اين حاكى از شدّت فشارها و صدمات رسيده بر آن ها مى باشد، ولى در اين ميان، فشارها و محدوديت هاى زمان امام حسن عسكرى، به دو علّت، از دو پيشواى ديگر بيش تر بود:

1. در زمان امام عسكرى(عليه السلام) شيعه به صورت يك قدرت عظيم در آمده بود و همه مردم مى دانستند كه اين گروه به خلفاى وقت معترض بوده و حكومت هيچ يك از عباسيان را مشروع و قانونى نمى داند، بلكه معتقد است امامت الهى