شخصيت هايى او بايد زمام كار مسلمانان را به آنان بسپارد و خود از صحنه سياست و زمام دارى كنار برود و با اين ژست ها مى خواست پايگاه مردمى پيدا كند، وگرنه شخصى كه به قول برخى از مورخان، روزها روزه مى گرفت و با نان و سركه و نمك افطار مى كرد[1]، بايد آن چنان هوس هاى نفسانى خويش را سركوب كرده باشد كه خلافت را به چيزى نخرد، در صورتى كه مى بينيم او تا آخرين لحظه عمر و تا روزى كه مانند برادر خود معتز كشته شد، بر مسند خلافت تكيه زده بود. تاريخ از اين زمام داران زياد ديده و بسيار بعيد است كه اين نوع كارها انگيزه الهى داشته باشد. روشن ترين گواه بر دنياطلبى وطغيان گرى مهتدى اين است كه وى امام عسكرى را به زندان فرستاد و در دوران حكومت او تا شبى كه كشته شد، امام در زندان به سر مى برد و حتى تصميم داشت امام را به قتل برساند.[2]

3. معتمد

سومين خليفه معاصر امام عسكرى(عليه السلام) معتمد عباسى است. چهار سال از دوران امامت حضرت عسكرى(عليه السلام)در دوران حكومت او سپرى شده است.

معتمد درسال 229 متولد شد و در سال 256 بهوسيله تركان به خلافت رسيد و در سال 279 درگذشت.

اگر مورخان درباره مهتدى (پسر عموى معتمد)[3] مطالبى تمجيدآميز نوشته و تا حدى او را ستوده اند، در مقابل، در بيان فساد اخلاق معتمد داد سخن داده اند واتفاق نظر دارند كه او شيفته عياشى و خوشگذرانى بود وآن چه براى او مطرح نبود، كار و گرفتارى هاى مردم بود. از اين جهت مردم نيز از او روى گردان بودند و