مى كنم. اين دوتن، مال مردم را به نام ما مى خورند و فتنه انگيز و مزاحم هستند. خداوند آنان را عذاب كند و گرفتار فتنه سازد.

«ابن بابا» گمان برده كه من او را به نبوت برانگيخته ام و او «باب» من است! خداوند او را لعنت كند! شيطان بر او مسلط شده و او را گمراه ساخته است. اگر توانستى سر او را با سنگ بشكن! او مرا آزار داده است، خداوند در دنيا و آخرت او را معذب سازد.[1]

«فارس بن حاتم» نيز كه گفتيم يكى از رهبران غُلات بود، از طرف امام مورد لعن و تكذيب قرار گرفت و در اختلافى كه بين او و «على بن جعفر»[2] پيش آمده بود، على را مورد تأييد قرار داد. انحراف ها و بدعت ها و گمراه سازى هاى فارس به قدرى زياد بود كه امام دستور قتل او را صادر نمود و بهشت را براى قاتل او تضمين كرد و نوشت:

«فارس» به اسم من ،دست به كارهايى مى زند و مردم را فريب مى دهد و آنان را به بدعت در دين فرا مى خواند. خون او هدر است، كيست كه با كشتن او مرا راحت كند؟ و هركس او را بكشد من در مقابل، بهشت را براى او تضمين مى كنم.

يكى از ياران امام به نام «جنيد» فرمان آن حضرت را درباره او اجرا كرد و با قتل او جامعه اسلامى را از شرّ او راحت كرد.[3]

فتنه خلق قرآن

يكى از مهم ترين و داغ ترين جريان هاى فكرى و عقيدتى در دوران امام هادى(عليه السلام)جنجال و كشمكش شديد بر سر مخلوق بودن يا مخلوق نبودن قرآن بود.