يك سند تاريخى

«ابوبكر خوارزمى»، نويسنده بزرگ عصر آل بويه (متوفى 383يا393)، طى نامه اى كه در آن، سخت گيرى هاى عباسيان نسبت به شيعيان و مظلوميت سادات و شيعيان را شرح مى دهد، انگشت روى جنايت هاى متوكل مى گذارد و از اين جشن ننگين نيز ياد مى كند.

پيشوايى از پيشوايان هدايت و سيدى از سادات خاندان نبوت از دنيا مى رود، كسى جنازه او را تشييع نمى كند و قبر او گچ كارى نمى شود، اما چون دلقك و مسخره اى و بازيگرى از آل عباس بميرد، تمام عدول (عدول دارالقضاء) و قاضيان در تشييع جنازه او حاضر مى شوند و قائدان و واليان براى او مجلس عزادارى به پا مى دارند! دهريان و سوفسطائيان از شرّ ايشان (آل عباس) در امانند، ليكن آن ها هركس را شيعه بدانند، به قتل مى رسانند. هركس نام پسرش را «على» بگذارد، خونش را مى ريزند. شاعر شيعه چون در مناقب وصى و معجزات نبى شعر بگويد، زبانش را مى برند و ديوانش را پاره مى كنند. هارون، پسر خيزران (مقصود واثق خليفه است) و جعفر متوكل در صورتى به كسى عطا مى كردند و بخشش مى نمودند كه به آل ابى طالب دشنام گويد، مانند عبدالله بن مُصْعَب زبيرى و وهب بن وهب بُحتُرى و مروان بن ابى حَفْصَه اموى و عبدالملك بن قُرَيْب اصمعى و بكّار بن عبدالله زبيرى. مدت هزار ماه در منبرها به اميرالمؤمنين ناسزا گفتند (مقصود مدت حكومت بنى اميه است)، اما در وصايت او شك به خود راه نداديم.

علويان را از يك وعده خوراك منع مى كنند، درحالى كه خراج مصر و اهواز و صدقات حرمين شريفين و حجاز به مصرف (خُنياگرانى از قبيل) ابن ابى مريم مدنى و ابراهيم موصلى و ابن جامع سهمى و زَلْزَلْضارب و بَرْصُوما زامر (سرنا زن، نى زن) مى رسد. متوكل عباسى دوازده