به «عبدالله بن عمر بازيار» كه از هواداران او بود، عطا كرد.[1]

4. او به حاكم خود در مصر دستور داد با علويان براساس قواعد زير برخورد كند:

الف . به هيچ يك از علويان هيچ گونه ملكى داده نشود، نيز اجازه اسب سوارى و حركت از «فسطاط» (قاهره امروز) به شهرهاى ديگر داده نشود.

ب . به هيچ يك از علويان جوازِ داشتنِ بيش از يك برده داده نشود.

ج . چنان چه دعوائى مابين يك علوى و غيرعلوى صورت گرفت، قاضى نخست به سخن غيرعلوى گوش فرا دهد و پس از آن بدون گفتوگو با علوى آن را بپذيرد![2]

كاخ ها و بزم هاى پرتجمل

دركنار اين فشارها و محدوديت هاى جانكاه نسبت به شيعيان، متوكلدرتاراج بيت المال و بناى كاخ هاى با شكوه و راه اندازى تشريفات پرخرج بيداد مى كرد.

او كاخ هاى متعددى بنا كرد و اموال هنگفتى هزينه آن ها نمود. از جمله، كاخ هايى به نام هاى: شاه، عروس، شبداز، بديع، غريب و برج بنا كرد و يك ميليون و هفتصد هزار دينار فقط هزينه ساختن كاخ اخير كرد![3]. نيز قصر ديگرى ساخت كه به قصر «بُركُواء» شهرت يافت.ساختمان اين قصر كه از بهترين و بزرگ ترين قصرهاى وى بود، بيست ميليون درهم هزينه برداشت! (4) قصرهاى ديگرى نيز
به نام هاى: جعفرى، مليح، غرو، مختار، حير براى خوشگذرانى بناكرده بود كه هركدام هزاران ميليون درهم خرج برداشته و مورخان به تفصيل از آن ها ياد كرده اند.[4]