لطمه هاى جدّى بر پيكر شبكه وكالت وارد كرد، اما حضرت هادى(عليه السلام) با تلاش پخته خويش، اين شبكه را همچنان فعال و پرثمر نگه داشت.

انتقال امام از مدينه به سامرّاء

متوكل براى زير نظر گرفتن امام هادى(عليه السلام) از روش نياكان پليد خود استفاده مى كرد و در صدد بود به هر وسيله ممكن، فكر خود را از طرف حضرت راحت كند. روش مأمون را در مورد كنترل فعاليت هاى امام پيش از اين ديديم: او از طريق وصلتى كه با حضرت جواد(عليه السلام) برقرار كرد، توانست كنترل و سانسور را حتى در درون خانه امام برقرار سازد و تمام حركت ها و ملاقات هاى حضرت را زير نظر داشته باشد. پس از شهادت امام جواد(عليه السلام) و جانشينى امام «هادى» به جاى پدر، ضرورت اجراى چنين نقشه اى بر خليفه وقت كاملاً روشن بود، زيرا اگر امام در مدينه اقامت مى كرد و خليفه به او دسترسى نمى داشت، قطعاً براى حكومت جابرانه او خطر جدى در بر مى داشت. اين جا بود كه كوچك ترين گزارشى درباره خطر احتمالى امام، خليفه را بر آن مى داشت كه نقشه خود را عملى سازد، چنان كه نامه فرماندار مدينه، خليفه را به شدت نگران ساخت و منجر به انتقال امام به سامرا گشت. توضيح اين كه:

«عبدالله بن محمد هاشمى»، فرماندار وقت مدينه، طى نامه اى خليفه را به شدت از فعاليت هاى سياسى امام نگران ساخت و پايگاه اجتماعى آن حضرت را براى متوكل تشريح كرد[1]، ولى حضرت با ارسال نامه اى براى متوكل ادعاهاى