در شمار نمايندگان امام هادى همچنين بايد از «ابراهيم بن محمد همدانى» نام برد. حضرت هادى طى نامه اى به او نوشت:

«وجوه ارسالى رسيد، خدا از تو قبول فرمايد و از شيعيان ما راضى باشد و آنان را در دنيا وآخرت همراه ما قرار دهد...».

اين نامه به روشنى نشان مى دهد كه ابراهيم از طرف امام مسئوليت مالى داشته و ـ احتمالاً غير از وظائف ديگر ـ موظف بوده وجوه جمع آورى شده از شيعيان را نزد امام بفرستد. امام در ادامه اين نامه، در تقدير از فعاليت ها و تأييد موقعيت وى نوشت:

«نامه اى به «نضر»[1] نوشتم و به او سفارش كردم كه متعرض تو نشود و با تو مخالفت نكند و موقعيت تو را نزد خويش به وى اعلام كردم. به «ايوب»[2] نيز عيناً همين را دستور دادم. همچنين به دوستداران خود در همدان نامه اى نوشته و به آنان تأكيد كردم كه از تو پيروى نمايند و يادآورى نمودم كه: «ما جز تو وكيلى درآن ناحيه نداريم».[3]

در هر حال نقش سازمان وكالت، بهويژه در زمان حكومت متوكل عباسى، نمايان بود. متوكل با جذب و استخدام نظامىِ افرادى كه بينش ضد علوى داشتند، مى كوشيد تا ترتيب كار مخالفان خود را بدهد و فعاليت هاى سازمان يافته زيرزمينى علويان بهويژه اماميه، را نابود سازد. او دست به يك رشته عمليات نظامى جهت بازداشت و دستگيرى شيعيان زد و اين برنامه را با خشونت و شدت ادامه داد، به طورى كه بعضى از وكلاى امام در بغداد، مدائن، كوفه و ساير نقاط عراق زير شكنجه درگذشتند و عده اى ديگر به زندان افتادند[4]. اين اقدامات