اين ابزار چيزى جز شبكه ارتباطى وكالت و تعيين نمايندگان و كارگزاران در مناطق مختلف توسط امام نبود. هدف اصلى اين سازمان جمع آورى خمس، زكات، نذور و هدايا از مناطق مختلف توسط وكلا و تحويل آن به امام و نيز پاسخ گويى امام به سؤالات و مشكلات فقهى و عقيدتى شيعيان و توجيه سياسى آنان توسط وكيل امام بود. اين سازمان كاربرد مؤثرى در پيشبرد مقاصد امامان داشت.

امام هادى(عليه السلام) كه در سامرّاء تحت نظر و كنترل شديدى قرار گرفته بود، برنامه تعيين كارگزاران و نمايندگان را كه پدرش امام جواد(عليه السلام) اجرا كرده بود، ادامه داد و نمايندگان و وكلائى در مناطق و شهرهاى مختلف منصوب كرد و بدينوسيله يك سازمان ارتباطى هدايت شده و هماهنگ به وجود آورد كه هدف هاى ياد شده را تأمين مى كرد.

فقدان تماس مستقيم بين امام و پيروانش، نقش مذهبى سياسى وكلا را افزايش داد، به نحوى كه كارگزاران (وكلاى) امام مسئوليت بيش ترى در گردش امور يافتند. وكلاى امام به تدريج، تجربيات ارزنده اى را در سازماندهى شيعيان در واحدهاى جداگانه به دست آوردند. گزارش هاى تاريخى متعدد نشان مى دهد كه وكلا، شيعيان را بر مبناى نواحى گوناگون به چهارگروه تقسيم كرده بودند:

نخستين ناحيه، بغداد، مدائن و عراق (كوفه) را شامل مى شد. ناحيه دوم، شامل بصره و اهواز بود. ناحيه سوم، قم و همدان، و بالاخره ناحيه چهارم، حجاز، يمن و مصر را در بر مى گرفت. هرناحيه به يك وكيل مستقل واگذار مى شد كه تحت نظر او كارگزاران محلى، منصوب مى شدند. اقدامات سازمان وكالت را در دستورالعمل هاى حضرت هادى(عليه السلام) به مديريت اين سازمان، مى توان مشاهده كرد. نقل مى شود كه آن حضرت طى نامه اى در سال 232 هـ. ق، به «على بن بلال»، وكيل محلى خود (در بغداد) نوشت: