«محمد بن داود قمى» و «محمد طلحى» نقل مى كنند: اموالى از «قم» و اطراف آن كه شامل «خمس» و نذور و هدايا و جواهرات بود، براى امام ابوالحسن هادى(عليه السلام)حمل مى كرديم. در راه، پيك امام در رسيد و به ما خبر داد كه بازگرديم، زيرا موقعيت براى تحويل اين اموال مناسب نيست. ما بازگشتيم و آن چه نزدمان بود، همچنان نگه داشتيم تا آن كه پس از مدتى امام دستور داد اموال را بر شترانى كه فرستاده بود، بار كنيم وآن ها را بدون ساربان به سوى او روانه كنيم. ما اموال را به همين كيفيت حمل كرديم و فرستاديم. بعد از مدتى كه به حضور امام رسيديم، فرمود: به اموالى كه فرستاده ايد، بنگريد! ديديم در خانه امام، اموال به همان حال محفوظ است.[1]

گرچه روشن نيست كه اين جريان در زمان اقامت امام در مدينه اتفاق افتاده يا در سامرّاء (چون در سامرّاء كنترل و مراقبت، شديدتر بود)، اما در هر حال، نمونه بارزى از ارتباط هاى محرمانه و دور از ديد جاسوسان دربار خلافت به شمار مى رود.

همچنين پس از انتقال امام به سامراء كه حضرت از طرف حكومت عباسى در محدوديت و تحت نظارت شديد به سر مى برد، يك بار اموالى از قم براى آن حضرت فرستاده شد و با وجود دستور متوكل به فتح بن خاقان جهت ضبط آن اموال و تلاش فتح در اين زمينه، امام شبانه آن را تحويل گرفت و تلاش دستگاه امنيتى دربار عباسى، به جايى نرسيد.[2]

شرائط بحرانى اى كه امامان شيعه در زمان عباسيان با آن رو به رو بودند، آنان را واداشت تا ابزارى جديد براى برقرارى ارتباط با پيروان خود جستوجو كنند.