در عين حال، بايد توجه داشت كه در ميان همين تعداد محدود اصحاب و راويان آن حضرت، چهره هاى درخشان و شخصيت هاى برجسته اى مانند: على بن مهزيار، احمدبن محمدبن ابى نصر بزنطـى، زكريابن آدم، محمد بن اسماعيل بن بزيع، حسين بن سعيد اهوازى، احمد بن محمد بن خالد برقى بودند كه هركدام در صحنه علمى و فقهى وزنه خاصى به شمار مى رفتند و برخى داراى تأليفات متعدد بودند.

از طرف ديگر، راويان احاديث امام جواد(عليه السلام) تنها در محدثان شيعه خلاصه نمى شوند، بلكه محدثان و دانشمندان اهل تسنن نيز معارف و حقايقى از اسلام را از آن حضرت نقل كرده اند. به عنوان نمونه «خطيب بغدادى» احاديثى با سند خود از آن حضرت نقل كرده است.[1]

همچنين حـافظ «عبدالعزيز بن اخضر جنابذى» در كـتاب «معالم العترة الطاهرة»[2] و مؤلفانى نيز مانند: ابوبكر احمد بن ثابت، ابواسحاق ثعلبى، و محمد بن مندة بن مهربذ در كتب تاريخ و تفسير خويش رواياتى از آن حضرت نقل كرده اند.[3]

شهادت امام (عليه السلام) …

شهادت امام(عليه السلام)

مأمون در سال 218 هجرى درگذشت و پس از او برادرش «معتصم» جاى او را گرفت. او درسال 220 هجرى امام را از مدينه به بغداد آورد تا از نزديك مراقب او باشد و چنان كه قبلاً ذكرشد، در مجلسى كه براى تعيين محل قطع دست دزد، تشكيل داده بود، امام را نيز شركت داد و قاضى بغداد (ابن ابى دُؤاد) و ديگران شرمنده شدند وچند روز بعد از آن «ابن ابى دؤاد» از حسد و كينه توزى نزد معتصم