شمار ده تن از «طالبيان»ى آورده كه درباره آنان چنين گفته است: «هريك از آنان، عالم، زاهد، عبادت پيشه، شجاع، بخشنده، پاك و پاك نهادند. برخى از آنان خليفه و برخى نامزد خلافت مى باشند و تا ده تن، هريك فرزند ديگرى است. آنان عبارتند از: حسن بن على بن محمد بن على بن موسى بن جعفربن محمد بن على بن الحسين بن على. هيچ يك از خاندان هاى عرب وعجم داراى چنين نسب شريفى نيست».[1]

ازدواج توطئه آميز!

در شرح زندگانى امام رضا(عليه السلام) گفتيم كه مأمون چون در ميان يك سلسله تنگناها وشرائط دشوار سياسى قرار گرفته بود، براى رهايى از اين تنگناها، تصميم گرفت خود را به خاندان پيامبر نزديك سازد و بر همين اساس با تحمـيل وليعهـدى بر امام هشتم مى خواست سياست چند بُعدى خود را به مورد اجرا بگذارد.

از سـوى ديگر، عباسيان از ايـن روش مأمـون كه احتمال مى رفت خلافت را از بنى عباس به علويان منتقل سازد، سخت ناراضى بودند و به همين جهت به مخالفت با او برخاستند و چون امام توسط مأمون مسموم و شهيد شد، آرام گرفتند و خشنود شدند و به مأمون روى آوردند.

مأمون كار زهر دادن به امام را بسيار سرّى و مخفيانه انجام داده بود و سعى داشت جامعه از اين جنايت آگاهى نيابد و از همين رو براى پوشاندن جنايات خود تظاهر به اندوه و عزادارى مى كرد، اما با همه پرده پوشى و رياكارى، سرانجام بر علويان آشكار گرديد كه قاتل امام جز مأمون كسى نبوده است، لذا سخت دل آزرده و خشمگين گرديدند و مأمون بار ديگر حكومت خويش را در معرض خطر ديد و براى پيش گيرى از عواقب امر، توطئه ديگرى آغاز كرد و با تظاهر به